Wczoraj 9 lutego minęła okrągła rocznica oblotu pierwszego EC-137D Sentry, co uwieczniono na zdjęciu ilustracyjnym. Dwa prototypy maszyny wczesnego ostrzegania na płatowcu Boeing 707-320B, oznaczone E-137D, pierwszy w konfiguracji z radarem Westinghouse Electric i drugi z radarem Hughes (ale z anteną Westinghouse), oblatano w lutym 1972 roku, a w październiku ujawniono, że głównym wykonawcą systemu radiolokacyjnego z anteną umieszczoną w talerzowej osłonie na wspornikach nad kadłubem została firma Westinghouse Electric (obecnie Northrop Grumman). Początkowo planowano zakup 64 maszyn dla dwóch skrzydeł wykrywania i dowodzenia (Airborne Warning and Control Wing), ostatecznie zamówienie zredukowano prawie o połowę, tj. do 34 sztuk. Pierwszy samolot przedprodukcyjny z radarem AN/APY-1, stanowiącym „serce” systemu zadaniowego AWACS (Airborne Early Warning and Control System), komputerem CC-1, systemem identyfikacyjnym swój-obcy AN/APX-103 Mk 10/12 oraz dziewięcioma stanowiskami operatorskimi, oblatano w w październiku 1975 roku. Po zakończeniu testów trzy pierwsze samoloty, nazwane E-3A Sentry Block 10, weszły do służby operacyjnej w USAF w 552. Skrzydle Wykrywania i Dowodzenia w bazie Tinker w Oklahomie w marcu 1977 roku. Operacyjne samoloty otrzymały nowe moduły łączności i przesyłania danych TADIL (Tactical Information Digital Link) systemu JTIDS (Joint Tactical Information Distribution System). W tym standardzie, określanym również jako core, dostarczono 25 samolotów, w tym dwa przebudowane z prototypów i dwa zmodyfikowane przedprodukcyjne. Od czerwca 1979 roku dostarczono dziewięć maszyn E-3A Block 15 lub inaczej common, z ulepszoną stacją radiolokacyjną AN/APY-2 z nowym komputerem sterującym CC-2, zdolną do wykrywania celów morskich. Łącznie do czerwca 1984 roku do USAF dostarczono34 samoloty E-3A obu odmian, wszystkie wyposażone w system tankowania w powietrzu za pomocą sztywnego przewodu. Źródło; Lotnictwo
Komentarze
Prześlij komentarz