Były to pierwsze z serii prestiżowych międzynarodowych zawodów samolotów turystycznych Challenge. Pomysłodawcą zorganizowania zawodów samolotów turystycznych był Aeroklub Francji, a inspiracją do tego był Międzynarodowy Konkurs Samolotów Lekkich przeprowadzony we Francji w 1928 roku. Inicjatywa zorganizowania zawodów została zaaprobowana przez Międzynarodową Federację Lotniczą (FAI) i aerokluby kilku państw europejskich. Organizacja pierwszych zawodów została powierzona Francji. Otwarcie zawodów nastąpiło 4 sierpnia 1929 roku. Zawody składały się z dwóch osobno punktowanych konkurencji: prób technicznych samolotów oraz lotu okrężnego wokół Europy.
W zawodach wzięło udział 55 samolotów (z 82 zgłoszonych), w składzie ekip z 6 państw: Niemiec (24 załogi), Włoch (12 załóg), Francji (9 załóg), Wielkiej Brytanii (5 załóg), Czechosłowacji (3 załogi) i Szwajcarii (2 załogi). W składzie niektórych ekip brali udział zawodnicy spoza krajów uczestniczących w konkursie, w tym w ekipie niemieckiej startował Kanadyjczyk John Carberry. W zawodach natomiast jeszcze nie brała udziału Polska. Wśród pilotów była jedna kobieta Winifred Spooner (druga Mary Bailey ostatecznie leciała poza konkursem).
W zawodach wzięły udział
popularne samoloty turystyczne i sportowe końca lat 20. Samoloty te
miały w większości otwarte kabiny; prezentowały różne układy
konstrukcyjne: dolnopłata (większość), dwupłata lub górnopłatu. Z powodu
późnego ogłoszenia opracowanego przez Aeroklub Francji regulaminu
zawodów (pod koniec 1928 roku) oraz z racji, że była to pierwsza impreza
tego typu, uczestniczące państwa nie opracowały jeszcze specjalnych
konstrukcji samolotów na zawody, jak to miało miejsce w latach
późniejszych. Jedynie czeska Avia BH-11B „Antilopa” została dostosowana
przez dodanie możliwości składania skrzydeł. Najliczniejszymi typami
samolotów były niemieckie BFW M.23b (8 maszyn) oraz Klemm (6 samolotów
Klemm L.25Ia, z tego 2 w ekipie szwajcarskiej i 2 samoloty L.26).
Pierwszym etapem zawodów był próby techniczne. W przeciwieństwie do
kolejnych zawodów Challenge, nie były one jeszcze zbytnio rozbudowane i
składały się jedynie z oceny poziomu technicznego konstrukcji samolotów
biorących udział („solidności”), próby zużycia paliwa oraz prób
szybkiego uruchomienia silnika i składania skrzydeł.
Drugim etapem zawodów Challenge w 1929 roku był lot okrężny wokół Europy
o długości 5942 km. Odbywał się on na trasie: Paryż – Bazylea – Genewa –
Lyon – Marsylia – St. Raphael – Turyn – Mediolan – Wenecja – Zagrzeb –
Belgrad – Bukareszt – Turnu Severin – Budapeszt – Wiedeń – Brno – Praga –
Wrocław (Breslau) – Warszawa – Poznań – Berlin – Hamburg – Amsterdam –
Bruksela – Paryż. Głównymi lotniskami etapowymi były: Belgrad, Warszawa i
Paryż. W etapie tym punktowana była regularność przelotów (przelot co
najmniej 1 etapu dziennie i nienocowanie poza lotniskami etapowymi),
utrzymanie wyznaczonej średniej prędkości przelotowej i brak napraw
samolotu. Za lot okrężny można było uzyskać 119 pkt.
Łącznie 31 załóg ukończyło lot okrężny z 47 startujących. Jedynie dwóch
zawodników uzyskało za lot maksymalną liczbę 119 pkt: Fritz Morzik (BFW
M.23b) i John Carberry (RK-25). Na trzecim miejscu znalazł się Anglik
Hubert Broad (DH-60G) z wynikiem 109 pkt, za nim Niemiec Wolf von
Dungern (BFW M.23b, 106,5 pkt), pięciu zawodników włoskich na Romeo Ro-5
i Fiatach AS.1 (99-104 pkt) oraz Angielka Winifred Spooner (99 pkt).
Dopiero na dalszych miejscach znajdowali się zawodnicy, którzy uzyskali
wysokie oceny w próbach technicznych (F. Klepš – 94 pkt, H. Wirth –
81,75 pkt, R. Lusser – 97,75 pkt).
Po locie okrężnym, 16 sierpnia nastąpiło zamknięcie zawodów i
podsumowanie punktów. Zwycięstwo w zawodach Challenge 1929 odniósł
niemiecki pilot Fritz Morzik na samolocie BFW M.23b z wynikiem 138,5
pkt. Na drugim miejscu znalazł się Anglik Hubert Broad (DH-60G) z
wynikiem 135,25 pkt. Źródło: wikipedia.org
Komentarze
Prześlij komentarz